Szeroki Wąwóz

Poczuł po raz kolejny smak tryumfu, kiedy następne jego ataki się powiodły, włącznie z tym kluczowym, choć cios nie okazał się tak silny, jak na to liczył. Nie dało się jednak ukryć, że Świadomy poczuł jednak oba udane natarcia dobitnie. Kusiło go, by oddać się wrażeniu przewagi i dać swojemu ciału trochę odpocząć, z trudem jednak opanował tę chęć, będąc tak samo jak przeciwnik przekonany, że w którymś momencie ich walka straciła charakter zwykłej bójki, a przybrała wyraz znacznie poważniejszy i zawisła nad ich karkami niczym czekająca na sygnał gilotyna. Fidelis tego nie przewidział. Chciał walczyć do końca, licząc, że w razie potrzeby wyratuje się inaczej – nie przewidział, że przypadkiem zamknie sobie dostęp do podobnego rozwiązania. Kołatało mu się więc z tyłu głowy, że jeśli tylko powinie mu się noga, walka skończy się dlań szybko, a wraz z nią i jego życie. Jego mięśnie poczynały słabnąć, pulsowały bólem od ciągłego napięcia i utrudniały skupienie. W ostatniej chwili udało mu się uniknąć ugryzienia, poczuł dosłownie jak zęby muskają jego sierść i cwałujące w jego piersi serce jakby zamarło na moment, spłoszone. Zdołał przytrzymać ogiera w miejscu, kiedy ten podjął próbę zrzucenia go z siebie, ale po tym wysiłku nie był już w stanie powstrzymać go raz jeszcze. Świadomy, choć zraniony dotkliwiej, wciąż pozostawał lepiej zaprawiony w boju od niego i posiadał lepszą znacznie kondycję od Fidelisa. Wymknął mu się, przełamał opór, choć nie bez trudności, pozbawiając siwka równowagi, której nie zdołał w porę złapać, zbyt przejęty faktem, że właśnie stracił swą korzystną pozycję. Z sapnięciem opadł ciężko na ugięte napięstki, czując przy tym pulsujący ból w ugryzionej wcześniej pęcinie. Zachwiał się niebezpiecznie, ale udało mu się nie przewrócić zupełnie i zaraz natychmiast podniósł się na nogi, odszukując spojrzeniem sylwetkę przeciwnika. Zmęczenie poczynało mącić mu w głowie i spowalniać umysł, z trudem pozostawał jeszcze czujny. Zauważywszy, że miał to szczęście odzyskać balans pierwszy, desperacko zmusił się, by znów do ogiera doskoczyć, wolniej jednak niż by chciał, bo był zmuszony oszczędzać przednią nogę; ugryzienie okazało się boleśniejsze, niż mu się początkowo zdawało. Pomimo utrudnionego poruszania się, spróbował rozpędzić się na tyle, by staranować Świadomego. Jednocześnie wyciągnął szyję, by w razie niepowodzenia przynajmniej wgryźć się w jego grzbiet możliwie jak najmocniej. Jeśli świadomy stracił równowagę, przygniótł go, szukając zębami dostępu do zakrwawionej krtani; jeśli nie – sięgnął w stronę łopatki, chcąc na razie oszczędzać siły, zamiast próbować bardziej wymagających manewrów.

Żaden z ataków się nie powiódł.
~Alys

Wykonywali szereg manewrów w ciągu sekund, które zdawały mu się trwać wiecznie. Czas spowalniał, jakby powstrzymywany biegiem myśli, starających się nadążyć za wydarzeniami, z czasem jednak na prędkości traciły wykonywane ruchy. Fidelis czułe się, jakby poruszał się wręcz pod wodą – jakby powietrze stawiało mu równie duży opór i obniżało i tak już przeciętną zwinność. Na jego szczęście przeciwnik również doświadczał skutków tego konfliktu i zmęczenia. W którymś momencie przebiegło mu przez myśl, że jutro – jeśli w ogóle dane mu będzie jutrzejszy dzień poznać – dopiero poczuje w pełni efekty tej potyczki. Ferwor walki i nadmiar doświadczanego bólu działały na pewien sposób znieczulająco. Rwało go mocno w miejscach, gdzie tkanka została rozdarta i szczypało tam, gdzie przyłożono mu kopytem, ale ból sam w sobie jakoś mu jeszcze umykał, zaskakując tylko co jakiś czas mocniejszymi ukłuciami, kiedy emocje opadały przed kolejnym zerwaniem się do biegu. I, oczywiście, znieczulająco działało zmęczenie. Ograniczało zakres jego atencji, a siłą rzeczy musiał skierować ją na poczynania przeciwnika, zamiast frapować się własnym cierpieniem. Poczynało mu już szumieć w skroniach, dzwonić w uszach, zapierać dech w piersi – ale w ograniczonym stalowymi ramami okienku uwagi mieścił się głównie wróg. Który zresztą teraz, nie mniej obity i raniony niż on sam, nie robił już aż takiego wrażenia jak wcześniej; nie był już piękny, ale wciąż wprawdzie tak samo, jeśli właściwie nie bardziej, wzbudzał strach. Rozlazła plama krwi ciągnąca się wzdłuż szyi od jego krtani, spływająca na pierś i strużkami biegnąca po nogach, dodawała mu pewnej upiorności.
Skarogniadosz umknął mu dosłownie sprzed nosa i Fidelis nieopatrznie spróbował raptowne wyhamować; zraniona pęcina poddała się, noga nieposłusznie ugięła i omal się nie przewrócił. Wyczuwając ruch w okolicy zadu ugiął też zadnie nogi, powodując, że zęby przeciwnika strzeliły w powietrzu, tuż nad jego ciałem. Niestety, na ugiętych nogach nie był w stanie uchronić się przed taranującą siłą Świadomego i upadł pod jego atakiem niemal jak szmaciana, bezwładna lalka. Chwytał rozpaczliwie powietrze w rozdęte nozdrza, czując ciężki zapach krwi i kwaśny zapach potu, mając ochotę zwyczajnie się poddać. Było mu gorąco i nie był w stanie myśleć już zbyt jasno, jego ruchy poczynały ulegać bardziej bezładnemu instynktowi niż przemyślanym poleceniom jego łba. Kiedy dostrzegł zbliżające się do jego głowy kopyto, przerażony ratował się odchyleniem raptownie głowy, w ostatnim momencie. Potem, nie tracąc czasu, podjął próbę ugryzienia go w nadstawioną pęcinę, w ramach zemsty i desperackiej potrzeby zrobienia czegokolwiek. Następnie gwałtownie przetoczył się przez grzbiet na drugi bok, by uciec mu spod kopyt i jak najszybciej się podnieść. Spodziewał się, że ten doskoczy do niego natychmiast, zaciskając więc zęby oparł się na przednich nogach, stękając z bólu ze względu na ranną pęcinę, wierzgnął zadnimi nogami, by albo trafić nimi nacierającego przeciwnika, albo chociaż zniechęcić go do podchodzenia w tym momencie bliżej. Następnie odwrócił się, gotów spróbować ogiera ugryźć znów w szyję, możliwie jak najbliżej gardzieli, kiedy tylko wystarczająco się zbliży.

Udał się tylko ostatni atak, odejmując rywalowi 4 HP.
~Alys

Nie stać go było już na jakąkolwiek precyzję ataków – o ile do tej pory można go było posądzić o jej namiastkę, w tym momencie działał już niemal na oślep, nacierając z przymusu, z coraz mniejszym udziałem myśli i coraz bardziej desperacką gwałtownością. Nie zdołał go ugryźć ani kopnąć, ale fakty te ledwo otarły się o jego świadomość: był zbyt wyczerpany, by za tym nadążyć, a zamiast kalkulować wydarzenia chwili przeszłej, potrafił skupić się już tylko na tym, co nadchodziło. A przynajmniej starał się, bo i z tym poczynał mieć wyraźne problemy; sekundę dezorientacji przypłacił ostrym bólem w okolicy zadu, który wyrwał mu z gardła skrzekliwe parsknięcie, zaskoczone i poznaczone doświadczonym cierpieniem. Stracił na moment dech i wyraźnie skulił swą sylwetkę, kiedy zaraz potem otrzymał cios w słabiznę – tym razem uderzenie było znacznie dotkliwsze niż poprzednie wymierzone w to miejsce, a może Fidelis stał się nań wrażliwszy, odarty z cienkiego pancerza bojowej wytrzymałości. Zaskoczony siłą ataku, cofnął się o parę niezdarnych kroków, co szczęściem tylko oszczędziło mu kolejnego ugryzienia. Siwek nie mógł powstrzymać czegoś na kształt lęku przed Świadomym – skarogniadosz nie wyglądał dobrze, wciąż jednak potrafił atakować z żarliwością i dokładnością, jakiej jabłkowity długo nie mógłby się dalej opierać. Dlatego właśnie, kiedy – sam swoim powodzeniem zaskoczony – złapał go znów za gardziel w chwycie właściwie rozsądzającym, odetchnął w duchu z ulgą. Gorąca krew zalała mu pysk, wlała się istotnie do gardła i ledwo tego świadomy przełknął jakąś jej część, by uniknąć  zakrztuszenia, które było co najmniej w tej chwili niewskazane. Nie myślał o tym ani o cieple posoki spływającej mu po brodzie i szyi, ani o posoce Śwaidomego, ani o swojej. Nie myślał też o możliwym zwycięstwie, nie myślał o tym, jak blisko było przegranej. Poświęcił tę krótką chwilę na to, by zebrać resztki sił – trzymając przeciwnika w patowej sytuacji, walczył z wyczerpaniem, z drżeniem nóg i płytkim, rwanym oddechem. Pył, który dotąd kłębił się razem z nimi, począł opadać na ich nagle nieruchome ciała.
Fidelis nie zastanawiał się wcale, ani nad innymi możliwościami, ani nad konsekwencjami swojej decyzji. W innej sytuacji byłby może skłonny zgodzić się na targowanie – by się jednak targować, musiałby Świadomego puścić, a nie ufał mu w najmniejszym stopniu, żeby chociaż dopuścić do siebie taką możliwość. Było dlań jasne jak słońce, że własną nieustępliwością skarogniadosz nie pozostawia mu wyboru i stawia go pod murem, tak samo jak on jego. Przez tę krótką chwilę nagłego spokoju, tylko ich ciężkie oddechy grzmiały w uszach.
Wreszcie Fidelis raptownie zacisnął zęby, poprawiając uchwyt, chcąc zmiażdżyć w ugryzieniu jak największą połać tkanki i szarpnął wściekle, z gardłowym gniewnym odgłosem przemagając wyczerpanie.

Atak się powiódł odejmując rywalowi 4HP.
~Alys

W uszach dzwoniła mu cisza. Nieustępliwa i niemająca w sobie nic z błogości i spokoju, których w niej tak często poszukiwał – czuł się ogłuszony, jakby niewidzialny młot spadł na jego potylicę i roztrzaskał umysł na dziesiątki fragmentów, które osobno pozbawione były sensu. Stał nad ciałem poległego, szarpiąc się o równiejszy oddech, mając nagle wrażenie, że jego płuca są zbyt małe, że nie jest w stanie zaczerpnąć wystarczająco, że powietrze, nagrzane, lepkie i zakurzone, staje mu w  gardle. Świadomość tego, czego się dopuścił, nadeszła z opóźnieniem, z trudem przedzierając się przez dzwonienie odbijające się echem od wnętrza skroni. Przez jakiś czas patrzył wprost w martwe, pozbawione blasku oko Świadomego, zupełnie nieprzytomnie, zanim dotarło do niego, że drwina i próżność zasnuła nieprzenikniona próżnia – o tyle straszniejsza, że sam był jej twórcą. Być może powinien poczuć choć namiastkę tryumfu i satysfakcji, czuł jednak jedynie metaliczny smak krwi na języku, od którego zrobiło mu się niedobrze, i rosnącą w duszy pustkę, jakby powstającą na podobieństwo tej, którą oglądał w znienawidzonych szparach nieruchomych źrenic. Czekał na jakikolwiek zryw uczuć, na poczucie winy lub ulgę, lub nawet odrażającą radość, czuł się jednak jałowy jak pustynia, odarty z wszystkiego, co czyniło go czymś więcej niż bezmyślnym zwierzęciem. Rozszarpana gardziel szczerzyła do niego krwawe strzępy, jakby gotowa w odwecie rozpłatać na poły jego sumienie, ale choć stał długo i czekał – nic podobnego się nie wydarzyło. Ocknął się dopiero, kiedy kałuża ciemnej krwi dosięgła jego kopyt; miał wrażenie, że parzy go, jak rozgrzana niemal do temperatury wrzątku, a mimo to nie ruszył się, znosząc to uczucie nie z odwagą, nie ze strachem, tym bardziej nie ze skruchą, ale z rozczarowaniem osoby zaskoczonej własną emocjonalną i moralną niedołężnością. Zaszklone wejrzenie zakrył wreszcie powiekami, pochylony nad zwłokami Świadomego, czując jak drżą mu nogi, a żołądek wywraca się na lewą stronę, podrażniony zapachem krwi, potu i śmierci. Nie miał siły się ruszyć. Chciał się pomodlić, ale nie potrafił odnaleźć żadnych słów – nie stać go było na wspaniałomyślność prośby o opiekę nad duszą zamordowanego, ani tym bardziej na czelność błagania o miłosierdzie dla siebie. Choć zamknął oczy, widział wciąż otwarte oko skarogniadego nieboszczyka i czuł się, jakby pustka jego wejrzenia pożerała go z każdą chwilą coraz bardziej.

/ dziękuję, dziękuję, dziękuję!