Szeroki Wąwóz

Plaże i brzeg morza są położone znacznie niżej, niż wzgórza zapełniające pozostałą część stada. Aby się do nich dostać, należy przemierzyć szerokie zejście porośnięte drobnymi krzewami. W oddali widać brzeg morza, a szum wody i zapach soli umilają spacer po wąwozie.

Świadomy wprawdzie może źle oceniał cel tak uważnego lustrowania jego osoby, ale w gruncie rzeczy sam jego wniosek nie był nietrafiony. Fidelis nie był ślepcem. Odmówienie skarogniademu ogierowi robiącej wrażenie prezencji byłoby kłamstwem tak jasnym, że wręcz śmiesznym. Co więcej, atletyczna, pełna swoistego wrodzonego wdzięku sylwetka wzbudzała nie tylko podziw, ale tez pogłębiała drażniącą świadomość własnych niedoskonałości. Nie było łatwo brać siebie samego na poważnie w takim towarzystwie. Nie było łatwo dawać sobie jakiekolwiek szanse w jakiejkolwiek kategorii rywalizacji przeciw niemu, może poza skromnością i pokorą. Siwus uparcie więc starał się o tym nie myśleć - nie porównywać się w żaden sposób i nie skupiać nazbyt na ocenie bilansu sił. Tym bardziej, że szala niewątpliwie przechylała się na stronę Świadomego, a to bynajmniej nie dodawało odwagi, której wypadałoby z siebie wykrzesać choćby w minimalnej ilości. Kiedy jednak okruch śmiałości nie wystarczał, hart ducha wspomagał zryw emocji - a Fidelis doświadczył go teraz wyjątkowo silnie, co zaskoczyło wprawdzie jego samego. Nie sądził, że wspomnienie odrzucenia tak go zaboli, jak świeża rana posypana solą i że domaganie się jego uległości wzbudzi w nim aż takie oburzenie. Tym razem nie ukrywał swojej irytacji, Świadomy poruszył strunę, której drżenie przyprawiało Fidelisa o omdlenie rozsądku. Jego spojrzenie wyraźnie nabrało ostrzejszego wyrazu, patrzył nań teraz hardo i bez cienia skłonności do ustępliwości. Nie szalał z wściekłości, nie leżało to w jego naturze, ale zdradzał pewne rozdrażnienie w uniesieniu łba, rozdęciu chrap i nieskrywanym grymasie buntu.
- Cztery lata temu przybyłem do ciebie, by prosić o litość, ukorzyłem się przed tobą, oferowałem ci moje życie. Przepędziłeś mnie z odrazą jak żebraka - przypomniał szorstkim, ale opanowanym jeszcze tonem. Sama odmowa nie raziła go tak, jak sposób jej zaserwowania; rozumiał, że istniały powody, by mu odmówić. Nie potrafił przełknąć jednak zniewagi, w jaką tę odmowę przyobleczono. - Pokłoniłem się Inès. Pokłonię się jej córce i pokłonię się jej następczyni, jeśli dożyję nowych rządów. Nie tobie.
Prawdą było, że sam gest pokłonu był dlań tylko pustą formą, nieistotną, jeśli pozbawioną znaczenia. Prawdą było, że dla świętego spokoju mógłby i nie broniłby się przed pokłonem wobec kogoś, z kim nie mógłby się mierzyć. Prędzej jednak dałby się zeżreć kojotom niż sprawił tę przyjemność stojącemu przed nim - jak te cztery cholerne lata temu - Świadomemu.

Zapomniał się. Pozwolił emocjom dorwać się do steru, lekkomyślnie przekonany, że przecież nie traci wcale panowania, że wprawdzie zerwały się wbrew jego rozsądkowi, ale ostatecznie tymże rozsądkiem zdoła je znów ujarzmić. Nie był nigdy porywczy, przez ostatnie lata  stopniowo ubywało mu energii i nauczył się gospodarować nią rozważnie; nie mógł tracić sił na napady białej gorączki przy byle okazji czy zdzieranie gardła z najdrobniejszego powodu. Sądził, że nie grozi mu coś tak charakterystycznego dla żwawej młodzieńczości, jak impulsywność dyktowana emocjonalną drażliwością. Teraz, pod ostrzałem zarzutów ogiera, zdał sobie sprawę, jak bardzo się co do siebie samego pomylił. Przestał być ostrożny, dokładnie jak w przeddzień rozdarcia swej misternie plecionej sieci lukratywnych matactw, i w głupiej, próżnej ufności w to, że posiada nad wszystkim kontrolę, stracił ją. Pozwolił uczuciom ledwo wykiełkować i nie zauważył, kiedy poczęły rozpychać się w jego duszy, ponaglać serce do szybszego rytmu i pęcznieć w płucach, spłycając oddech. Sądząc, że jest zupełnie bezpieczny, bezmyślnie opuścił gardę i czuł dotkliwą ostrość rzucanych słów – zarzucenie mu beznadziejnego oportunizmu było jak wymierzony mu policzek, celnie zaserwowany cios w oś jego jestestwa. Na wszystko inne potrafił odpowiedzieć, wszystko inne potrafiłby odeprzeć jakimiś argumentami – przeciw temu oskarżeniu nie miał nic. Nic, prócz pulsującej w skroniach, niepokojącej myśli: ma rację.
Skarogniady nie odpuszczał; postawił Fidelisa pod ostrzałem słów, a każde kolejne drażniło go coraz bardziej. Zaczynał chwytać ze złością powietrze w rozdęte chrapy, przerwawszy wreszcie swą obojętną nieruchomość – mięśnie drżały mu jakby w zniecierpliwieniu, kiedy niespokojnie przemaszerował w poprzek wąwozu, niewidzącym z gniewu wzrokiem tocząc po otoczeniu. Chciał się uspokoić, chciał nad sobą zapanować, naprawdę chciał odzyskać rozum i nie czynić nic głupiego, jak durny, niedoświadczony młokos, którym można bawić się jak najprostszą w obsłudze zabawką. Czuł jednak jak zawiść i oburzenie zalewa go wprost, wciąga w ciemną toń otumaniającego rozdrażnienia  i nie wiedział już, jak się przed tym ratować.
– Korzyść własna to największa siła napędzająca ten parszywy padół, każdy cholerny koń podporządkowuje jej swoje życie, każdy cholerny koń... – próbował się jeszcze usprawiedliwić, nie wiedząc jednak, czy przed Świadomym, czy przed samym sobą.
Zdawało mu się kiedyś, że poznał już wszelkie tajniki udanego życia, sekrety dotarcia na sam szczyt bez brania na siebie ciężaru władzy i spojrzeń, zdawało mu się, że posiadł wiedzę wystarczającą, że wszystko znajduje się w jego zasięgu, wystarczyło sobie tylko tego zażyczyć i wprawić machinę w ruch przekonującą sugestią, przychodzącą mu naturalnie, jak oddychanie. Dziś nie wiedział. Nie wiedział. Nie wiedział.
– Zamknij się – warknął raptownie, stawiając kroki tak mocno, że piach zgrzytał jakby z bólu pod jego kopytami. Rzucił ogierowi ostre, nienawistne spojrzenie, nie przestając niespokojnie przemierzać szerokości wąwozu. – Stul pysk i wynoś się stąd.

Daje ci chorą satysfakcję – przebiegła mu przez łeb na wpół jeszcze trzeźwa myśl. Próbował tej trzeźwości się uchwycić, przytrzymać ją i wykorzystać, by wprowadzić wytrącony z równowagi umysł z powrotem w niedoskonały, ale wystarczająco bliski zdrowemu balansowi, stan. Zdekoncentrowany jednak nieustępliwym potokiem zniewag i krytycznych podsumowań zdołał zaledwie ją musnąć, zanim wyślizgnęła się mu, pozostawiając przestrzeń dla paraliżującego rozsądek kłębu zawiści, frustracji i poczucia beznadziejnego poniżenia. Gdyby potrafił się zatrzymać choć na moment, gdyby potrafił złapać głębszy oddech, ocucić się rześkim powietrzem, być może dostrzegłby z jaką pożałowania godną łatwością oddał ogierowi władzę nad sytuacją. Nie był już czynnym uczestnikiem, ale marionetką miotającą się w przewidzianym i celowo podżeganym szale, zamroczoną do tego stopnia, by nie zauważyć sznurków, którymi go spętano i które czyniło z niego zaledwie bezmyślnego pionka w teatrze reżyserowanym przez Świadomego. Chwiał się i zataczał na scenie, jakby resztkami sił próbował wyrwać się spod obcej władzy, ale sznury trzymały go na wyznaczonym miejscu – na czerwonym znaku iks wymalowanym na środku estrady, gdzie miał odbyć się ostateczny akt udręczenia.
Zrobił więc, jak mu wskazano – nie wytrzymał. Bez większych oporów dał się przerobić z ofiary w prowodyra; poddał się intencjom skarogniadego ogiera, jak rozchwiany kłos poddający się podmuchowi wiatru. Nie był jednak na tyle zamroczony gniewem, by nie spodziewać się dalszego biegu wydarzeń. Dostrzegłszy porywczą reakcję Świadomego, obarczył go swym ciężkim, uważnym spojrzeniem, zauważył drgnienie mocnych jak stal mięśni pod ciemną skórą i zdążył uchronić się przed pierwszym atakiem. Był jednak zdecydowanie za wolny, a kolejny cios nadszedł szybko i zdecydowanie: Fidelis sapnął z bólu, gdy kopyto napastnika uderzyło w jego ociężałe, nieprzyzwyczajone do wojaczki ciało. Uniknięcie ugryzienia w łopatkę zawdzięczał sprawnemu jeszcze instynktowi, który kazał mu się gwałtownie szarpnąć w tył, odsunąć jak najszybciej.
Mógł nie mieć ochoty na to starcie – adrenalina jak kubeł zimnej wody otrzeźwiła go na ułamek sekundy, odkrywając przed nim beznadziejność sytuacji, w jakiej się znalazł. Nie miał jednak też innego wyjścia niż stanąć do walki, do której współdoprowadził; nawet gdyby na przeszkodzie nie stał jego honor (pusta cnota, w każdym innym wypadku, jak uparcie utrzymywał, właściwie mu obojętna), czuł, że Świadomy nie dałby mu zwyczajnie odejść, nieważne na jak niski pokłon by się przed nim zdobył. Ucieczki nie brał nawet przez chwilę pod uwagę; szybkość nigdy nie była jego mocną stroną i prędzej czy później znalazłby się znów w tym samym położeniu, ale z zarzutami tchórzostwa świszczącymi koło uszu.
Nie znalazłszy innego rozwiązania, natarł na przeciwnika, licząc, że uda mu się dosięgnąć przednimi kopytami jego żeber, zanim ten odzyska orientację po nagłym odskoczeniu i zdąży odwrócić się doń znów frontem. Natychmiast po tym szargnął łbem naprzód, poszukując okazji, by ugryźć ogiera w okolice nasady szyi lub barku, możliwie najdotkliwiej. Zdając sobie sprawę, że musi przede wszystkim liczyć na swoją krzepkość, naparł na niego własnym ciałem, jedną z przednich nóg próbując postawić tak, by ogier zwyczajnie się o nią potknął, zahaczył własną kończyną i stracił równowagę, a gdyby się to udało, z pewnością napierałby nań dalej, by jak najbardziej utrudnić mu odzyskanie przewagi. Jednocześnie chciał złapać zębami ogiera za grzywę jak najbliżej nasady łba, coby nie byłoby mu tak łatwo – dosłownie – się odgryźć.

Dwa pierwsze ataki udały się, odejmując Byłemu Świadomemu 8 HP.
~Alys

Ruch, na którego powodzenie liczył najbardziej, nie powiódł się – a wykonując go podjął wprawdzie niemałe ryzyko, bowiem niepowodzenie wiązało się z wylądowaniem w bardzo niekorzystnej sytuacji. Los mu niestety nie sprzyjał (czy też po prostu nie sprzyjał mu brak większego doświadczenia i brak zainteresowania rozwijaniem swych umiejętności w przeszłości) i musiał znieść teraz konsekwencje tego potknięcia, zaciskając z bólu zęby, kiedy poczuł jak ogier rani go dotkliwie w zad. Poczuł w tym miejscu uderzenie gorąca, które poczęło spływać zaraz po jego udzie, znacząc na siwej sierści karmazynową strugę. Choć od zawsze balansujący na krawędzi ryzyka, udało mu się w swej lekkomyślnej młodości uniknąć starć fizycznych, a co za tym szło – nie mógł się pochwalić czy też nie mógł narzekać na blizny, które mógłby z takich bójek wynieść. Miał nieprzyjemne i trudne do przemożenia wrażenie, że mogło się to teraz zmienić. Miał też nieprzyjemne wrażenie, że w całym swoim zepsuciu w przeszłości był, mimo wszystko, rozumniejszy. Z pewnością w każdym razie nie pozwoliłby sobie w tak głupi sposób doprowadzić do podobnego do teraźniejszego stanu rzeczy. Był może skrajnie egoistyczny, czerpał może przyjemność z zabawy innymi, wynosił się ponad szereg marnego gminu, ale przynajmniej zręczniej operował swoimi talentami i mniej igrał z czymś tak niepohamowanym jak żywioł emocji.
Kolejnego uderzenia udało mu się uniknąć o ułamki sekund, fartowne milimetry, za które dziękował bardziej bogom niż własnej sprawności. Postanowił skorzystać z wdzięcznych piruetów przeciwnika, chcąc sięgnąć zębami jego zad, licząc, że nie zdąży mu umknąć po wykonanym przez siebie manewrze. Następnie uniósł się natychmiast na tylnych nogach, by kopnąć ogiera w staw kolanowy, tym samym odbić się od niego i przy opadaniu tym razem wycelować kopytami niżej, w staw skokowy. Miał nadzieję, że jeśli uda mu się uderzyć wystarczająco mocno i przede wszystkim jeśli uda mu się trafić, spowolni przeciwnika choć trochę. Następnie zamierzał się wycofać, by uniknąć niewątpliwie czekającego go odwetu.

Udał się tylko drugi atak, odejmując rywalowi 4HP.
~Alys

Kiedy kopyto wystrzeliło w powietrze tuż obok jego głowy, muskając nieomal jego skroń, myśli Fidelisa rozpierzchły się nagle, jak spłoszone stado saren. Poczuł w jednej chwili, jak serce podchodzi mu do gardła i robi mu się niedobrze – nieomal słyszał potworny trzask kruszonej czaszki; nie było istotne, że prawdopodobnie cios by wytrzymał, kiedy wyobraźnia puściła się w szaleńczy bieg, dzwoniąc mu w uszach. Był przez moment zdezorientowany, przez ułamek sekundy było mu jakby słabo, dlatego cofnął się, wykorzystując te okruchy czasu, które Świadomy poświęcił na powrót na cztery nogi i odwrócenie się z powrotem ku niemu. Trybiki w głowie Fidelisa niestrudzenie pracowały, nabierając znowu tempa po tym nagłym zastoju, trzeszczały gdzieś pomiędzy przyśpieszonym biciem drżącego serca. Przeszły go dreszcze, kiedy odzyskując zimną krew, przeszło mu przez myśl, że to uderzenie, którego łutem szczęścia uniknął, mogło równie  dobrze zakończyć walkę. Będąc w dobrej kondycji musiałby się wspiąć na wyżyny swoich sił, by mieć jakiekolwiek, wciąż jednak marne, widoki na zwycięstwo, natomiast po tym byłby już właściwie skazany na porażkę.
A może wcale nie byłby. Może zwyczajnie był i tylko wmawiał sobie, że ma jakieś żałosne szanse. Wiedział, że powinien się poddać – bo jeśli nawet będzie dotrzymywał ogierowi tempa, sam zapewne skończy w takim stanie, że ledwo dowlecze się do medyka, o ile będzie miał jeszcze siły czy zdrowie, by się dowlec gdziekolwiek. A jednak stanął znów mocniej na nogach, pochylając nieco łeb i natarł na przeciwnika znowu, ignorując prężący się i napinający mięsień rozsądku i obolałość ciała.
Znalazłszy się wystarczająco blisko, zaryzykował manewrem, stosowanym dotąd przez znacznie zręczniejszego od niego Świadomego; wrył kopyta w ziemię, starając się wtłoczyć w swoje ruchy jak najwięcej żwawości i lekkości, by w miarę jak najsprawniej wykonać obrót i kopnąć ogiera tylnymi kopytami w nasadę szyi tuż nad mostkiem. Następnie starał się znów w miarę zręcznie się obrócić, czując jednak irytującą ociężałość swojego ciała. Zaatakował znów tak szybko, na ile było go stać, odbijając delikatnie w bok i doskakując doń, by ugryźć Świadomego w bok szyi i zaraz poprawić ten atak, tym razem napierając na niego ciałem, chcąc złapać go zębami za gardło i jeśli mu się to udało, nie zamierzał tak łatwo puścić, a raczej uwiesić się nań, zaciskając szczęki jak najmocniej.

Udał się tylko ostatni atak, odejmując rywalowi 4HP.

W żadnym wypadku po prawdzie nie uważał, że to był koniec – poczuł posmak tryumfu na języku, zmieszaną z metalicznym ciepłem krwi, kiedy zębami naruszył tkankę szyi przeciwnika, ale nie dał się temu wrażeniu zwieść. Dlatego właśnie zacisnął zęby mocniej, chcąc utrzymać się w tej konfiguracji jak najdłużej – szczęściem udany uchwyt dawał mu choć chwilową przewagę i przy obecnym bilansie sił musiał wykorzystywać ją na tyle, na ile tylko było to możliwe. Zyskiwał także cenne ułamki sekund, by zebrać myśli i pomyśleć, co dalej. Zamierzał zmusić ogiera do opuszczenia łba, przygiąć jego kark i w końcu zmusić go do zejścia do parteru, licząc się jedna z tym, że ten przewyższał go krzepą; jednak zanim udałoby mu  się zaszarpać wysoko zadzieraną, zuchwałą głowę choćby o parę centymetrów niżej, poczuł jak roślejsze, twarde jak przyciska się do jego piersi, jak zwala się na niego całym swoim ciężarem. Fidelis próbował zaprzeć się nogami i stawić opór, jednak za późno zdał sobie sprawę z tego, co się dzieje – pod nacierającą nań siłą jego kończyny mogły tylko drżeć z wysiłku i w końcu ugiąć się z żałosną łatwością, tym bardziej kiedy sporą część energii wciąż przeznaczał na utrzymaniu uścisku szczęk na gardle Świadomego. Zdawszy sobie sprawę z tego, co się dzieje, ulegając sile przeciwnika i wiedząc, że dłużej uchwytu nie utrzyma, szarpnął gwałtownie głową, mając nadzieję, że zdąży jeszcze wyrządzić mu przy tym większą krzywdę, zanim ciało po prostu wymknie mu się spomiędzy zębów. Upadł na ziemię ciężko, przygnieciony przez przeciwnika. Ostatecznie jednak, gdyby miał wybierać, wolał obecną sytuację niż tańczenie wokół siebie, doskakując i odskakując naprzemian. Przynajmniej czuł, ze finał walki, jakikolwiek by nie był, jest w zasięgu kopyta. Choć trudno było myśleć o nim optymistycznie, gdy przyciskający go do gruntu przeciwnik utrudniał mu oddech.
Nie mając szans na podniesienie się w obecnej sytuacji, postanowił nie marnować jeszcze energii na próbowanie. Zamiast tego naprężył szyję, by złapać ogiera za szyję i szargnąć go mocno. Zależało mu na tym, by zmusić przeciwnika do osłabienia nacisku, jakim przygważdżał go do ziemi, a może nawet ściągnąć go z siebie. Nie zamierzał również puszczać, bo gdyby Świadomy zdołał wstać przed nim, niechybnie by go zwyczajnie zdeptał. Jeśli mu się nie powiodło, spróbował jeszcze raz, w desperacji jeszcze silniej, natomiast jeśli mu się udało ciągnąc go za szyję, próbował go z siebie ściągnąć i zmienić swoją pozycję tak, by móc go przydusić do ziemi, tak dla sprawiedliwej wymiany ról.

Żaden atak się nie powiódł ;{
~Alys

Czuł, jak kleszcze frustrującej bezsilności coraz mocniej się za nim zaciskają. Jego próby wyratowania się z obecnej sytuacji zakończyły się fiaskiem, a jemu zaczynało brakować sił, by podjąć kolejne. Miał niemal wrażenie, że jest w stanie usłyszeć trzeszczenie własnych zardzewiałych kości pod naciskiem, jakimi częstował je Świadomy. Za gardło zaczynało łapać go klaustrofobiczna bezradność; adrenalina poczynała ustępować zwykłej panice i ostatkiem kontroli starał się nie marnować energii na bezsensowne szarpanie się, jak ryba wyrzucona na brzeg. Musiał postępować rozsądnie, musiał obrać jakąś taktykę, musiał wymyślić cokolwiek – i właśnie w tym momencie nie potrafił wymyślić nic. Podchwycił wściekłe spojrzenie przeciwnika i na wpół sapnął, na wpół jęknął, wykrzywiając się w grymasie bólu i rosnącego strachu. Widział własne odbicie w czerni tęczówek, małego siebie zamkniętego w jasnych, błękitnych obręczach i żadnej drogi ratunku. Gniew Świadomego wyciągał po niego łapska, gniew, który budził lęk w jakimś zakątku duszy Fidelisa. Znacznie bardziej obawiał się jednak samej śmierci. I choć myśli zaczynały zachodzić mu mgłą, zdołał instynktownie uniknąć – czy też jedynie odsunąć w czasie – swojego wyroku; gwałtownie szarpnął głową w tył, wysuwając tym samym szyję spod kopyta ogiera, zanim to zdołało odebrać mu zupełnie oddech i zapewne w konsekwencji i przytomność, jeśli nie więcej.
Sytuacja ta podziałała na niego jak wiadro zimnej wody. Zdał sobie nagle sprawę, że czuje trochę więcej swobody i że przyciskający go ciężar do ziemi odrobinę zelżał. Rozumiał też, że należało to wykorzystać jak najszybciej – Świadomy wyraźnie nie zamierzał postępować z nim miłosiernie. Biła od niego bezwzględność, podżegana zwyczajną wściekłością, że ktoś pokroju Fidelisa mógł się mu postawić. Siwus był dla niego zapewne kolejną irytującą muchą, którą należało porządnie sieknąć ogonem, byleby już więcej nie zaprzątała myśli uporczywym bzyczeniem.
Korzystając więc z powstałej okazji, szarpnął się gwałtownie w celu zrzucenia z siebie przeciwnika, by natychmiast potem zerwać się na nogi. W razie niepowodzenia zamierzał powtórzyć te próby jeszcze raz i jeszcze, póki wciąż potrafił znaleźć na to siły. Jeśli zaś udało się mu za pierwszym czy drugim razem, podniósł się raptownie, złapał równowagę na tyle, na ile pozwolił mu ułamek sekundy i przypuścił szybki atak, by wykorzystać swoją przewagę – uniósł się na tylnych nogach, by następnie z impetem, korzystając ze swojej masy i wkładając w to jeszcze siłę, wymierzyć przednimi kopytami cios w głowę przeciwnika. W razie, gdyby przysługiwało mu jeszcze trochę czasu na działanie (to jest gdyby udało mu się zrzucić ogiera już za pierwszą próbą), spróbowałby zdeptać go jeszcze raz, tym razem celując w nasadę szyi.

Udało ci się zrzucić ogiera, lecz tylko atak na szyję się powiódł, odejmując przeciwnikowi 4HP.
~Alys

Nie dało się faktycznie ukryć, że bogowie wyraźnie mu sprzyjali. Samemu Fidelisowi było trudno uwierzyć w tak fortunny przebieg walki do tej pory  – oczywiście, nie oznaczający jeszcze zwycięstwa, które wciąż pozostawało poza jego zasięgiem, ale o wiele lepszy niż śmiałby się spodziewać. Nie miał jednak nawet głowy do tego, by bogom za ich opatrzność podziękować. Powodzenie siwusa z pewnością było Świadomemu nie w smak i należało się spodziewać, że da temu wyraz przez tym zacieklejsze ataki. Nieprzyzwyczajony do takiego wysiłku Fidelis zaczynała odczuwać zmęczenie, nie tylko wynikające z trudów walki, ale również z poniesionych ran. Nie wiedział, ile jeszcze pociągnie, wiedział jednak na pewno, że postara się wytrzymać tyle, ile tylko będzie w stanie, byleby chociaż nie zejść ze sceny tak po prostu i zbyt łatwo. Nie, jeśli miałoby to sprawić przyjemność skarogniademu ogierowi – był zbyt zawistny, by na to pozwolić, o ile istniała jeszcze jakakolwiek szansa niedopuszczenia do podobnego rozwoju sytuacji.
Widząc, że ten zamierza się zębami na jego kopyto, uniósł tę nogę, aby uchronić pęcinę przed atakiem, drugą niezmiennie go przytrzymując. Odstawił ją jednak za szybko, zbytnio spiesząc się, by dalej przyciskać go do ziemi i wpakował nogę wprost w paszczę lwa, żartobliwie mówiąc. Wydał z siebie zduszony okrzyk bólu i natychmiast odbił się od jego ciała, by unieść się na zadnich nogach, wyrywając tym samym nieszczęsną przednią z uścisku jego szczęk. Nie zamierzał przy tym pozwolić mu się podnieść, dlatego nie poświęcił nawet chwili, by upewnić się, jak dotkliwie jego kopyto zostało uszkodzone, a zamiast tego znów opadł na niego przednimi kopytami, celując w szyję odrobinę wyżej i bliżej dobrzusznej krawędzi, dokładając ponownie do swego ciężaru również siłę. Ponowił ten sam atak zaraz potem, niezależnie czy poprzedni mu się udał, czy też nie, a na koniec spróbował wycelować po raz kolejny w skroń. Wraz z jego siłami, kończył się mu czas. Był tego boleśnie świadomy, zauważając, że jego oddech jest coraz bardziej urywany, a ciało coraz to ociężalsze.

Udały się: pierwszy i trzeci atak, odejmując Świadomemu w sumie 8HP.
~Alys